Normaal bestaat niet – Jij bent jouw maatstaf

Wat is normaal?

Eigenlijk bestaat het niet. Wat is jouw norm? Wat is voor jou gewoon? Dat zijn betere vragen.

Vraag je het aan 15 miljoen mensen, dan krijg je 15 miljoen verschillende antwoorden. Wat voor jou gewoon is, past bij jou. Net zoals iedereen zijn eigen norm heeft. Probeer elkaar hier niet op te beoordelen. Iedereen is anders. Je kunt van elkaar leren, nieuwe inzichten krijgen, maar dring niets op en oordeel niet. Niet over een ander, en ook niet over jezelf. Soms een uitdaging, dat weet ik...

Waar je opgroeit, vormt je norm.

Als kind groei je ergens op. Wat je daar meemaakt, hoort en voelt, vormt jouw norm – jouw gewoon.

Groei je op in een liefdevol en warm gezin, waar je gezien en gehoord wordt, dan voelt het heel gewoon om als volwassene je obstakels te delen met je opvoeders. Het is voor jou normaal dat dingen bespreekbaar zijn, dat je kunt vertrouwen, dat je een extra pilaar in je leven hebt.

Groei je daarentegen op in een onderdrukkende situatie, waar alles gecontroleerd wordt en niets vrij is – bij voorkeur zelfs je gedachten niet – dan wordt dát jouw gewoon. Als je lacht, volgt een klap. Als je slaapt, wordt je nachtrust verstoord. Je leert al snel om op jezelf te vertrouwen, te leunen, en geen hulp van anderen te verwachten.

In beide situaties groeit een kind op met zijn of haar eigen norm en gewoon. Voor de één is het normaal om een knuffel te krijgen, voor de ander om slaag te krijgen. En in beide gevallen denkt het kind: zo werkt de wereld. Dit is normaal. Dit is gewoon.

Je norm herzien – een innerlijke verbouwing.

Als jongvolwassene neem je je norm en gewoon mee, zoals je die vroeger hebt geleerd. Met die kennis begin je aan je volwassen leven.

Rond je 27e (soms iets eerder, soms iets later) komt er een moment waarop je jezelf opnieuw gaat uitvinden. Je gaat onderzoeken: wat is eigenlijk míjn norm? Wat is míjn gewoon? Alles wat je hebt meegekregen wordt onder de loep genomen. Wil ik dit? Past dit nog bij mij? Heb ik nieuwe dingen gezien, geleerd, ontdekt – en hoe voel ik me daarbij?

Je vindt jezelf opnieuw uit. Het is een jaar waarin veel van je gevraagd wordt. Alles vraagt aandacht en ruimte. Emoties razen door je heen – van intens verdriet tot hyperblij. Je zit in een rouwproces: afscheid nemen van alles wat niet meer bij je past.

En dat gebeurt vaker.

Zo’n proces van jezelf opnieuw uitvinden zal in je leven nog een paar keer terugkomen. Meestal niet meer zo intens als die eerste keer rond je 27e.

Waarom? Omdat je fundering dan staat. Rond die leeftijd bouw je je eerste echte fundament. Alle keren daarna wordt er nog wel aan gesleuteld – soms worden er stukken vervangen – maar over het algemeen voelt het minder heftig, tegelijk daarbij de aantekening: Het blijft hard werken.

Burn-out – wanneer je systeem zegt: stop.

Wanneer iemand niet de tijd neemt om door zo’n proces van vernieuwing te gaan, of wanneer de ballast vanuit het verleden te zwaar is, dan zal er ergens een knop ingedrukt worden waardoor je moet. Niet omdat je wilt. Niet omdat je er klaar voor bent. Maar omdat je systeem zegt: tot hier en niet verder.

Zelf heb ik dit als jonge vrouw ook meegemaakt. Ik ben opgegroeid in een onveilig huis en toen ik op mezelf ging wonen dacht ik: He he he, eindelijk vrijheid… Tot ik 24 was en erachter kwam dat ik mezelf wel had bevrijd, maar niet vrij wás.

Er waren zoveel patronen ontstaan uit het verleden. Patronen die ik niet had achtergelaten. Ze draaiden in volle overleefstand, en pasten totaal niet in het leven dat ik had opgebouwd. Ik had niets verwerkt. Geen ruimte gegeven aan pijn, verdriet, verwarring.

Het totale proces heeft jaren geduurd, maar dat eerste jaar… De allereerste keer van vernieuwing knalde ik tegen een keiharde innerlijke muur. Een muur opgebouwd uit ongelooflijk veel gebeurtenissen en woorden. Ik kreeg een medisch label: depressie.

En ja, ergens was dat ook zo. Maar tegelijk zeg ik: die definitie klopte niet. Het was niet depressie. Het was een innerlijke verbouwing. Een afbraak van alles wat niet meer paste. Het label gaf me wél de ruimte die ik nodig had. Het opende mijn ogen: Ik kan en wil niet meer zo functioneren.

Burn-out is geen eindpunt.

Als je zelf in een vernieuwingsproces komt en het krijgt een medische term – wat vaak burn-out wordt genoemd – onthoud dan:

• Je bént die term niet.
• Je bént geen diagnose.
• Je bént een mens in transformatie.

Burn-out helpt je slechts om de ruimte te creëren. Om stil te staan. Om te voelen. Om te herzien. Om jezelf opnieuw uit te vinden.

Het is geen falen. Het is een signaal. Een uitnodiging. Een pauze waarin je mag kiezen: wat neem ik mee, wat laat ik los?

En ja, het doet pijn. Het is verwarrend. Het is rauw. Maar het is ook puur. Echt. En uiteindelijk: bevrijdend.

#innerlijkegroei #burnout #zelfontwikkeling #normaalbestaatniet #persoonlijkegroei #transformatie #bewustzijn #healingjourney #vrijzijn #Love2b #Love2bOne #YvonneBom