Herstart: Control+Alt+Walk

Na 13 jaar lang een eigen praktijk te hebben gehad met de veelzeggende naam The Soul Inside, ging 2,5 jaar geleden het licht uit. Niet letterlijk hoor — de lampen doen het nog. Maar ik kon niet meer. Het plezier, de passie, de gedrevenheid... ze hadden zich stilletjes uit de voeten gemaakt.

Mijn uitleg was: “Ik ben op, het plezier is weg.” Klonk logisch, was ook waar. Maar de échte reden zat dieper — en had niks te maken met mijn werk, maar alles met mijn lijf.

Revalidatie: Geen ongeluk, wel een levensbocht

Bij het woord revalidatie trekken mensen vaak een wenkbrauw op. “Had je een ongeluk?” “Ben je gevallen?” Nee hoor, niks spectaculairs zoals een strijd tegen een wilde grizzly. Gewoon... een lijf dat vanaf het begin van het leven wat uitdagingen kende.

Mijn heup stond scheef, mijn zenuwstelsel deed alsof het op vakantie was, en ik liep alsof ik met gesloten ogen Twister speelde. Kortom, elke stap was een tactische missie. Met pijn, instabiliteit en vooral: nul automatische piloot. Elk been moest manueel bestuurd worden: Na iedere stap, bevestigde mijn ogen of de stap was gezet.

Professionele hulp? Ja hoor, maar...

Ja, ik heb hulp gezocht. Regelmatig, maar alles bij elkaar opgeteld gewoon: Vaak! Maar niemand zag echt wat er aan de hand was. Ik kreeg diagnoses als puberteit, groei, zwangerschap... Antwoorden waar ik niets aan had en die de altijd aanwezige pijn niet verklaarde.

De man met het plan: Mijn fysiotherapeut

Toen ontmoette ik een nieuwe fysiotherapeut met ogen als röntgenstralen. Hij zei: "Yvonne, je gooit je been naar voren en hoopt op het beste." Klinkt als mijn dansmoves, maar hij had een punt. Diagnose: heupdysplasie.

We gingen aan de slag. Doel: 5% verbetering. Spoiler: het werd ietsje meer 😏.

Leren lopen... opnieuw

En nee, het was niet zo dat ik na twee sessies huppelend de deur uitliep. Het was intens. Confronterend. Soms frustrerend. Soms hilarisch. Soms gewoon om te janken. Mijn hoofd draaide constant hetzelfde bandje af: neerzetten, afrollen, knie buigen.

De fysio moest honderden keren voordoen hoe ik een trap op- en afga. Hij bleef geduldig, ik bleef hardnekkig vragen. Bonus: ik heb nu een master in “bekken-meebewegen-voor-gevorderden”.

Eindelijk ademhalen

Na 46 jaar kreeg de pijn een medische naam: heupdysplasie. Eindelijk wist ik wat er niet klopte en het geweldige nieuws was: Ik kon er iets aan doen. Sindsdien is het een proces geweest van vallen (figuurlijk) en opstaan (letterlijk). Mijn lijf transformeerde van een onvoorspelbaar object naar een stabiel en gecontroleerd lichaam.

Van 5% naar een mini-wonder

Die voorspelde 5% verbetering? Daar heb ik m’n schouders eens goed over opgehaald. Inmiddels zit ik op 70-80%. Mijn lijf is sterker, mijn stappen zeker, en ik ben (bijna) weer een festivaltijger. Deze zomer: 18.000 stappen op één dag — al moest ik daarna wel even in winterslaap.

Dankbaar tot in mijn diepste vezels

Dankbaar voor de antwoorden, voor wat ik losliet, won, beleefde, groeide. Voor m’n gezin, voor de tranen van ontlading én van humor. Voor de kracht en de kwetsbaarheid. En voor het feit dat ik nu een stoep op kan lopen zonder dat m’n lijf een crisisteam inschakelt. En ik loop op mijn eigen automatische piloot.

Ruimte voor het nieuwe

Toen ik 2,5 jaar geleden stopte als trainer en coach, was het alsof mijn systeem zei: “Coach-modus: uitgeschakeld, tijd voor de herstart van Yvonne: Control+Alt+Walk.” Maar nu? Nu voel ik me herboren. Niet als versie 2.0, maar als een compleet nieuw persoon en mijn werk is mee getransformeerd. En geloof me: de nieuwe dimensie voelt alsof ie op maat gemaakt is.

Heb je vragen over mijn reis? Over stiekem leren lopen op latere leeftijd of over hoe je 1 been kunt vertrouwen als de ander er een dagje vrij neemt? Stuur gerust een berichtje.